Филмот во кој што победи љубовта
Да. Победи љубовта.
Можеби многумина го гледале филмот. Можеби многумина не.
Пробаа да ме задојат со Лепа Брена и Драгана Мирковиќ. Дали тоа дека имам заебан опозициски (во секое време) карактер или дека едноставно ми беше глупа таа светликаво чипкана југословенска култура, незнам. Знам само дека никогаш не им го фатив хуморот. Па, имало моменти дома кај мене кога моите паѓале во транс на тие југословенските шеги. И не само на тие од пред 25- 30 години... и на сегашните :(. Ми се чини можат да се насмеат и на шегите на оној охриѓанецот со одвратната брада што водеше емисија со “Сузе“-то Турунџиева.
И токму поради тој мој хендикеп околу таа култура, можам на прсти да ги избројам филмовите што сум ги гледала од нивната продукција. Јеби га. Смислата за хумор е вродена. Ете, кај мене не фатил тој дел - да се смеам на секаква банална шега.
Пред некој ден налетав, сосема случано, не еден ФЕНОМЕНАЛЕН филм без никаква поука. Филмот се вика Klip (Clip). Мхм, српски е бе.. ;). И не е смешен. Најсериозно не е смешен. Прикажува ликови/ситуации/настани кои што секогаш сум ги исмејувала со истомислениците. Машала, има неколку добри истомисленици кои ме држат надовор од реалноста. Да, реалноста од филмот. А филмот е реалност.
Најчесто, гледам “трејлер“ пред да почнам со филмот, ама бев толку неубо легната на страна на кревет и ми беше мака да ја поместувам и другата рака за да пребарувам низ youtube. Го пуштив. Од првата сцена не клепнав. Како што течеа минутите зениците се повеќе и повеќе ми се ширеа...
Нема да го прераскажувам филмот. Само сакам да ги поздравам сите родители. Ама буквално сите родители. Специјален поздрав до сите мајки кои имаат доверба во своите деца. Во мојот случај, мајка ми единствено што веруваше во мене беше дека сум тикварка. А и бев...
Вусшност филмот би го опишала со онаа старата: “мајче еби се со кој сакаш, колку сакаш и кај сакаш, само пази да не настиниш“
... и со онаа другата: “ме тепа од шо ме сака“
Можеби многумина го гледале филмот. Можеби многумина не.
Пробаа да ме задојат со Лепа Брена и Драгана Мирковиќ. Дали тоа дека имам заебан опозициски (во секое време) карактер или дека едноставно ми беше глупа таа светликаво чипкана југословенска култура, незнам. Знам само дека никогаш не им го фатив хуморот. Па, имало моменти дома кај мене кога моите паѓале во транс на тие југословенските шеги. И не само на тие од пред 25- 30 години... и на сегашните :(. Ми се чини можат да се насмеат и на шегите на оној охриѓанецот со одвратната брада што водеше емисија со “Сузе“-то Турунџиева.
И токму поради тој мој хендикеп околу таа култура, можам на прсти да ги избројам филмовите што сум ги гледала од нивната продукција. Јеби га. Смислата за хумор е вродена. Ете, кај мене не фатил тој дел - да се смеам на секаква банална шега.
Пред некој ден налетав, сосема случано, не еден ФЕНОМЕНАЛЕН филм без никаква поука. Филмот се вика Klip (Clip). Мхм, српски е бе.. ;). И не е смешен. Најсериозно не е смешен. Прикажува ликови/ситуации/настани кои што секогаш сум ги исмејувала со истомислениците. Машала, има неколку добри истомисленици кои ме држат надовор од реалноста. Да, реалноста од филмот. А филмот е реалност.
Најчесто, гледам “трејлер“ пред да почнам со филмот, ама бев толку неубо легната на страна на кревет и ми беше мака да ја поместувам и другата рака за да пребарувам низ youtube. Го пуштив. Од првата сцена не клепнав. Како што течеа минутите зениците се повеќе и повеќе ми се ширеа...
 |
| Гледајте го филмот без претходно да trailer |
Нема да го прераскажувам филмот. Само сакам да ги поздравам сите родители. Ама буквално сите родители. Специјален поздрав до сите мајки кои имаат доверба во своите деца. Во мојот случај, мајка ми единствено што веруваше во мене беше дека сум тикварка. А и бев...
Вусшност филмот би го опишала со онаа старата: “мајче еби се со кој сакаш, колку сакаш и кај сакаш, само пази да не настиниш“
... и со онаа другата: “ме тепа од шо ме сака“
