Зомби
Можеби после овој пост, многумина нема да ме гледаат исто, ама јас сепак ќе си го напишам.
Знам дека не сум сама на светот. Знам дека околу мене има луѓе со свои проблеми над главите. Знам дека има луѓе што ме сакаат. Чудна работа, ама за разлика од другите свесна сум дека добивам љубов и благодарна сум на тоа. Но што е проблемот?
Проблемот е во тоа што насекаде околку мене, а и околу тебе мој драг читателу (колку мудро ми е ова :)), лебдат себични луѓе кои те осипуваат со секакви еденргии и на најразлични начини успеваат да ти го исперат мозокот и да те направат како нив - зомби кои чекаат капка сожалување!
Во ред, секој сака внимание, ама живи мајка не го мешајте сожалувањето со вниманието, а вниманието со почитта. Ако некој ве сожалува не значи дека ќе ве почитува, а уште помалку дека ќе ве сака. Единствено што може да направи е да ве сожалува уште повеќе.
Токму поради тоа што не сакам да ме сожалуваат, туку да ме сакаат онаква каква што ме чувствуваат, си ќутам. Најзакон работа! Иако сега би требало да напишам “си ќутиш, си дупиш!“, нема да напишам оти реалноста е СИ ЌУТИШ, ТЕ ДУПАТ! И то убо те дупат. Те дупат со секакви вербални алати кои што ќе им се фатат при јазик. Те дупат со врски, со дечковци, со женски, со факултети, со испити, со работа, со пари... те дупат со се што има изгледи да го имаат повторно во рака. А ние, на кои што единствениот алат за да дупиме некого едноставно исчезнал, ни останува да седиме на овај садистички црвен кревет и да ги апсорбираме камшиците...
Само до кога? До кога луѓето ќе не дупат со материјални вредонсти. До кога ќе ги слушаме за нивните маки кои биле најзаслужни за тажење.
Дали еден ден сето ова ќе престане и луѓето ќе станат благодарни на она што го имаат. Бидејќи другите тоа можеби и го немаат... и нема никогаш да се врати... никогаш нема да им биде исто...
Знам дека не сум сама на светот. Знам дека околу мене има луѓе со свои проблеми над главите. Знам дека има луѓе што ме сакаат. Чудна работа, ама за разлика од другите свесна сум дека добивам љубов и благодарна сум на тоа. Но што е проблемот?
Проблемот е во тоа што насекаде околку мене, а и околу тебе мој драг читателу (колку мудро ми е ова :)), лебдат себични луѓе кои те осипуваат со секакви еденргии и на најразлични начини успеваат да ти го исперат мозокот и да те направат како нив - зомби кои чекаат капка сожалување!
Во ред, секој сака внимание, ама живи мајка не го мешајте сожалувањето со вниманието, а вниманието со почитта. Ако некој ве сожалува не значи дека ќе ве почитува, а уште помалку дека ќе ве сака. Единствено што може да направи е да ве сожалува уште повеќе.
Токму поради тоа што не сакам да ме сожалуваат, туку да ме сакаат онаква каква што ме чувствуваат, си ќутам. Најзакон работа! Иако сега би требало да напишам “си ќутиш, си дупиш!“, нема да напишам оти реалноста е СИ ЌУТИШ, ТЕ ДУПАТ! И то убо те дупат. Те дупат со секакви вербални алати кои што ќе им се фатат при јазик. Те дупат со врски, со дечковци, со женски, со факултети, со испити, со работа, со пари... те дупат со се што има изгледи да го имаат повторно во рака. А ние, на кои што единствениот алат за да дупиме некого едноставно исчезнал, ни останува да седиме на овај садистички црвен кревет и да ги апсорбираме камшиците...
Само до кога? До кога луѓето ќе не дупат со материјални вредонсти. До кога ќе ги слушаме за нивните маки кои биле најзаслужни за тажење.
Дали еден ден сето ова ќе престане и луѓето ќе станат благодарни на она што го имаат. Бидејќи другите тоа можеби и го немаат... и нема никогаш да се врати... никогаш нема да им биде исто...
