Обично, со секое мое доаѓање на интернет, прво си идам овде, на мојот блог и од таму потоа си ги кликам сите блогерски линкчиња од десната страна. Арно ама, пред некое време забележав дека сум го пропуштила пишманскиот пост на Лала. Откако добро го прочитав, нормално, сакав да искоментирам ама не успеав, па како втора опција ми остана да си се “олеснам“ овде. Ова размислување на Лала некако ме подразмисли.
Патем, баш ми е мило што некој на, ај да заокружам 18 години, вака размислува:
“Крстена сум у црква, како и сите у моја фамилија, коа сум била стара само 40 дена. Кога би можела да бирам ваљда би сакала да ме остаат до некоја возраст коа ќе можам сама да одлучам дали сакам да се жигосам со некоја религија или нешто трето или уотев’р.“...“ И шо дека ќе попунам Christian Orthodox у некој таму формулар само поради тоа шо уназад со генерации моите тоа биле, без оглед шо така ич не се осеќам и скроз сум забаталила све.“
Е сега мојот коментар или моето гледиште на сето ова би било вакво:
Живеам во најкосмополитскиот предел во Битола – Маџермаале. Тука живееле, а и уште има жители од буквално сите етнички групи во Македонија. Сите сме заедно. Нормално сега има комшивски кавги како и секаде, но тоа не значи дека се караат поради нивната припадност. Напротив, токму разликите се тие кои што не спојуваат сите, и сите подеднакво си се радуваме за Велигден или пак за Бајрам. Незнам, сега можеби и звучам наивно, ама така е навистина. Многумина нема да се сложат со ова, ама ај ќе му опрпстам бидејќи по се изгледа не ја имале шансата да живеат еден ваков живот, исполнет со радости, веселби, некогаш и со тага но секогаш со луѓето со кои ги дели една ограда или пак еден двор или улица.
Што сакав да кажам... јас лично, не сум баш некоја побожна личност, ама еве и мене без да ме прашаат ме крстиле. Едноставно неможам да поверувам во тоа дека сме направени од кал и дека над нас има некој кој ги следи сите наши постапки и според тоа ќе реши дали да одиме во рајот или во пеколот. Со ова сега не сакам да бидам сфатена дека го негирам Христијанството или било што друго, туку баш мислам дека да се припаѓа на некоја религија, во која патем вистински ќе се верува, е доста паметен потег. Сепак, во секој случај треба да се има морал. И токму тој морал треба да си го изградиме лично ние, а не некој со сила да ни наметнува нешто во што секогаш ќе се сомневаме.
Јас можеби пред останатите ќе се правам дека сум голем вернк во Христијанството или во било која религија која што е доминантна во мојата околина, но во себе јас ќе си верувам во нешто сосема друго, во нешто што би ме направило среќна и би ме изградило како подобра личност. За мене, Господ се сите останати луѓе кои ме опкружуваат. Тие се оние кои треба да судат за моето однесување, и според тоа, по мојата смрт да ме испратат таму каде што ми е местото, рајот или пеколот, односно да останам во нивно сеќавање со некоја моја постапка или дело кои би имале некое влијание врз нивниот живот, или пак, Straight to the Hell, со што веднаш по мојата смрт би заборавиле на мене. Тоа е мојот концепт за мојата религија и не се срамам поради тоа.
Сега некој можеби ќе праша “А не одиш во црква?“. Да, да… одам и можам да кажам дека сум доста голем обожавател на црквите и на сите други верски храмови. Фасцинирана сум од нивната магија, од сето она што можат да го направат за еден народ. Ми се допаѓа самата атмосфера што ја имаат кога ќе влезеш во нив… градбата, ѕидовите, мирисот, звукот на хорот во позадина… Ги сакам и празниците, сите тие адети и верувања кои што се поврзани со нив и кои ме прават горда што живеам во место исполнето со толко стари традиции и еден прекрасен народ кој ги следи и негува со векови. Ги сакам и крштевањата. Тие се една навистина прекрасна традиција и толку. Тука не гледам ништо лошо. Вистина е дека за многумина тоа е “официјално станување на Христијанин“, но за мене тоа воопшто не значи дека тоа е наметнување на религија без прашање. Така е и за многумина кои стојат збунети помеѓу религијата и традицијата. Па затоа само едно ќе ви кажам: правете ги адетите, следете ги традициите, почитувајте ги храмовите и слободно верувајте во она што вие сакате и мислите дека е вредно. Не дозволувајте други да ви ги наметнуваат нивните мислења кои вас би ве направиле помалку сигурни.
Пфффф… се изнапишав…

(Улица Босанска 95… Надвор студи-корни…)
Немам храборст (мадиња), да излезам надвор и да си ја соберам елката. А и да ги имам, жал ми е за комшивките, нема смисла да ги остам без коментар. Овој период од годината им е најтежок. Најголемиот дел од денот го врват дома, па немаат многу контрола за она што се случува низ Маџермаале. Единственото нешто што прават овие дена се ретроспективи на се она што се случувало низ маалото изминатата година. Накратко, ги има фатено запек, па немаат многу лајна за јадење.
Ај ќе ја остам елката за утре… тешко е да си легнеш гладен…
Е сега кога сум веќе внатре, на топло, и кога распустот официјално ми започна денес во 15:30 време е да поднапишам нешто тука. Факт е дека мене изгледа не ми било судено да имам интернет кога сите останати почнуваат се повеќе да го користат. Моето време помина… поминаа времињата кога мирцав од дома и кога после ASL ме прашуваа од каде мирцам, а јас горделиво им одговарав: “Од дома“. Па сега не ми останува ништо друго освен да се помирам со тоа дека барем уште некој месец ќе морам со дискетчиња да одам во интернет кафеа. Знам дека на некој сега ќе му текни на флеш меморија, ама се зареков дека никогаш нема да користам такво помагало за вакви цели – читање и постирање на блогови. За мене тоа е враќање назад и прифаќање на дискриминацијата што им ја вршат кабелските интернет провајдери на “корисниците“ кои што живеат во куќи и кои не познаваат никој во радиус од 500 метри кој што сака да има интернет. Па нас бе треба први да не понудат, а не да наоѓаат изговори дека прво требало да се покријат пределите кои се погусто населени со интернет корисници. (сега ми иди да се изнапцујам, ама ќе се воздржам…а и пцуењето повеќе има шмек кога се слуша отколку кога е напишано)
Море бе, колку само работи пропуштив за овие два месеци дури апстинирав. Го пропуштив моментот кога станавме Кандидат за во ЕУ… Пропуштив да ја честитам Новата Година, патем еве сега ја честитам. Иако е закасната честитката барем од срце е…
Друго… ААА!!!... Ова всушност е и мотивацијата за ова постирање - “Пикањето“ на Букаро, Ана, Ивица, Анастас, Лала, Јован, Моби и Државникот во “Неделно време“. Браво! Алал да ви е, навистина. По се изгледа дури сега започнува вистинската раволуција на блоговите и истакнувањето на оние кои вистински вредат. Знам дека во прво време многумина од вас никако не сакаа да потклекнат, но сепак мислам дека постапија доста правилно. Во секој случај дозволивте за вас да дознаат и луѓе кои претходно појма немале што е тоа блог, блогирање, нецензурирано пишување… едноставно внесовте искреност. Браво, пак. Му покажавте на нашата јавност дека со нив е една нова генерација која размислува слично како нив, но која е малку похрабра, и шознам… која можеби ќе успее да смени нешто, бидејќи ни требаат промени… посебно нас, на младите. Секоја чест!
(Истата улица, истиот број, надвор можи и поќе студи сега, ама ќе морам да одам и да го објавам ова…)