Скоро секое маало си има свој Кољче. Тој ти е еден од оние комшии кои нкогаш не стапнале пред матичар или пак се испрајле пред бога в црква. Вечен ерген.
Незнам сега каков е тој вашиот Кољче и со шо се бави преку ден, ама нашиот е доста зафатен. Покрај то шо работи во РЕК, Кољче има и свој сопствен дуќан во пазарот. Многу често после работа оди таму и седи пред дуќанот. И то буквално седи. Ги отвора кепенците и седнува на скалите пред дуќанот. И толку. Ќе си подреми таму, ќе ги затвори кепенците и си бега дома. Најјако е шо никогаш не помислил ни да го дај под ќирија. Исто така Кољче поседува скроз нов Томос, купен пред 5-6 години, со кој никогаш не свртил ниту едно кругче. Ах, ќе ја забораев и ладата. Таа му остана во во наследството од неговиот покоен брат. Еве веќе 2 години му стој во гаражата и од време на време ќе ја запали, ќе ги проба со мењачот сите четири брзини в место, и после ја гаси. Еднаш ко сакаше да ја запали неможеше да ја клај во прва, па крена паники оти му се расипала. Ко на крајот, од кога го викна на помош комшијата сфати дека заборајл да го прицни кумплугот...
Но како најголема карактеристика на нашиот Коњче, а воедно и наговата најголема пасија е манијачењето. Тој си е манијак според сите светски стандарди. Дење седи на балкунот кој шо се наоѓа одма над улицата и одма ко ќе помини некоја жена, застанва до железата седнува на едно ниско столче и ги шири ноѕете. А пак кога ќе треба да излези дење да се “прошета“, си клава танга, над неа најтесните траперки, го зема Мечо, кучето пријател, и тргнува во поход. Можете да го сретните буквално во секој непрометен парк во градот. Ноќниот живот во последно време како да го има запоставено, а порано редовно си излегваше со долг мантил, кремови пантолони, кои потоа нормално си ги слекваше, и со белите чевли. Најчесто се движеше по влезовите во зградите, а понекогаш се случувало да залута и во некој двор. Иако живее сам и е толку многу зафатен, сепак во неговата куќа скоро секогаш кога е расположен има некој гостин. Порано најобожаван беше од бугарките кои шо држеја тезги во пазарчето, кои почестени од неговата љубезност честопаи ноќите ги поминуваја кај него. А моментално како најголем посетител на Кољче’s Mansion е Чукаро. Двајцата ќе си земат едно шише ракија, ќе си седнат во долното собче и низ муабет полека, полека ќе ја отепат ноќта. На крајот ќе се искара со Чукарот оти незабележително ја фукнал целата ракија и за партали ќе го исфрли надвор...
Па накратко ова е целата приказна за нашиот Кољче.... Ех, ќе забораев да ја спомнам и неговата, сега почината мајка. Заха беше посебна жена. Секогаш седеше потпрена на железата од балкунот точно на среднината, ни полево ни подесно, и со сите се караше. Посебно слабост и беа децата. Редовно наоѓаше некоја рачка за да се искара со нив. И то тоа го праела со години уназад. И кога такто ми бил мал и со нив се карала... Незнам зошто, ама таа жена никогаш не се скарала со мене. Не дека бев “најмирната“ од сите, за то можат да потврдат и останатите баби кои редовно беа во конфликти со мене, туку едноставно знаев како да ја освојам. Изгледа само Заха ја имаше способноста да ја насети невиноста во мене.... а штом Заха ме сакаше... вервајте, сум била посебно дете ;)... Нека почива во мир.