Штотуку видов 10-тина наставничи (некои ги препознав) од државно училиште во Битола кои шетаа по улица и влегуваа по домови и продавници и убедуваа за гласање. Кога некој ќе прифатеше тие викаа и си честитаа.
     Се усрамив. Дремев немо во дворот и не ми се веруваше што гледам и што слушам... уште не ми се верува. Затоа седнувам во афект да го напишам ова за после уште еднаш да си го препрочитам и да си поверувам дека беше вистина. Тоа беа возрасни личности, претпоставувам над 35-40 години. Сите тие се високо образовани луѓе според еден постар и според мене, подобар систем на образование. Сите тие денес ги учат вашите деца, а еден ден и моите.
    Се прашувам каде е достоинството на наставникот? Каде е оној наставник кој што се едуцирал и кој што секое утро застанува пред таблата со намера на децата да им пренеси знаење, да ги научи што е морал, што е чест, што е достоинство и гордост. Да им каже дека денес тие се деца, но еден ден тие ќе треба да станат граѓани кои што ќе треба да покажат храброст и став за промените кои ги очекуваат. Дали борбата за опстанок во оваа земја е толку сурова што дури и единствената и историски најценетата личност (освен родителот) која што треба да го оформи мислењето на најмладите ја падна на колена.
     Можеби со ова ќе навредам многу мои блиски луѓе и колеги со кои што заедно сме завршиле Педагошки факултет(секоја чест на исклучоците и вистинските педагози, кои знам дека ги има меѓу нив). Можеби со ова делувам дека сум љубоморна на сите кои што се вработиле “според струката“, а јас не сум успеала. Можеби се лажам и се тешам, но денес се осеќам гордо невработен наставник кој очигледно својот став и своето достоинство ги ставил пред парите и кариерата.
...a, можеби и затоа што сеуште немам свое семејство за кое што ќе морам сите тие доблести да ги згазнам само за да обезбедам храна за него...